Καρμική Αστρολογία από τον Μιχάλη Βροντάκη - Μέρος ΙΙ

Η Kαρμική αστρολογία είναι ένας κλάδος της αστρολογίας που κατ' εξοχήν εντάσσεται στον χώρο της μεταφυσικής. Οι περισσότεροι ερευνητές της μεταφυσικής, ωθούνται στην έρευνά τους, λόγω αναζήτησης απαντήσεων στο αιώνιο ερώτημα: είναι μοιραίο /προαποφασισμένο τι θα συμβεί στον καθένα μας; Είναι δηλαδή γραμμένο στα άστρα ή κάπου αλλού; Ή εμείς συνδιαμορφώνουμε το κάρμα με την ελεύθερη βούλησή μας; Εδώ υπεισέρχεται το θέμα της ύπαρξης ή όχι προηγούμενων ζωών μας, -η πίστη στην μετενσάρκωση-, που θεωρείται προϋπόθεση για το κάρμα. Πολλοί φιλόσοφοι, εσωτεριστές, επιστήμονες και διανοητές, προσπάθησαν και προσπαθούν να δώσουν απάντηση σε αυτό το μέγα μυστήριο. Και για την πλήρη κατανόησή του θα έπρεπε ομολογουμένως να υπήρχε ένα υπόβαθρο μελέτης, όχι μονάχα αστρολογίας, εσωτερισμού, φιλοσοφίας, βιολογίας και ψυχολογίας, αλλά ακόμη και συγκριτικής θρησκειολογίας, που είναι έξω και πέρα από τις δυνατότητες αυτού του άρθρου.

Μέρος ΙΙ

Υπάρχει ένας παραδοσιακός αστρολογικός κανόνας που λέει πως: ο Ήλιος, ή η Σελήνη, ή ο Ωροσκόπος -δηλαδή τουλάχιστον ένα από αυτά τα τρία στοιχεία-, εναλλάσσονται στα ίδια Ζώδια μεταξύ παιδιού με μητέρας -πατέρα, ή παιδιού με παππού -γιαγιάς. Ψάξτε το και θα το διαπιστώσετε -εκτός αν εσείς ή κάποιος από την αλυσίδα αυτή, είναι υιοθετημένος-. Σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο, μπορώ να δηλώσω από την εμπειρία μου ότι, σε ωροσκόπια πρωτοβάθμιων συγγενών, επαναλαμβάνεται η πλειονότης των Όψεων ή και θέσεων μεταξύ ίδιων πλανητών, επειδή στην καρμική αστρολογία το ωροσκόπιο δείχνει την κληρονομικότητά μας. Για παράδειγμα, αν μια μητέρα έχει Σελήνη Αντίθεση με Πλούτωνα, κάποιο παιδί της θα γεννηθεί με Αντίθεση, Τετράγωνο ή Σύνοδο Σελήνης-Πλούτωνα, ή με την Σελήνη στο Ζώδιο του Σκορπιού, ή (σπανιότερα) με την Σελήνη στον 8ο Οίκο του ωροσκοπίου του.

Από την πλευρά της καρμικής αστρολογίας υπάρχουν μέθοδοι εξέτασης ενός ωροσκοπίου, όπως είναι ο Δρακόντειος ή Δρακωνικός χάρτης (λατινικά Caput Draconis και Cauda Draconis). Επίσης εξετάζονται οι Δεσμοί, η θέση και οι όψεις της Σελήνης και των ανάδρομων Πλανητών, η ακμή του 5ου και του 12ου Οίκου, κ.α. που εγώ προσωπικά πιστεύω ότι μπορούν να δείξουν σε ένα ωροσκόπιο ποια στοιχεία ενδέχεται να κουβαλάμε από τους προγόνους μας, μέχρι και επτά γενεές πίσω στον χρόνο. Επιπλέον, μπορούν να δείξουν με ποιον τρόπο τα στοιχεία αυτά καλλιεργήθηκαν ή παραμελήθηκαν σε προγονικές ζωές, και σήμερα τα φέρουμε ως τάσεις στο μοναδικό DNA μας. Με άλλα λόγια, ποιες από τις σημαντικότερες εμπειρίες του παρελθόντος που έχουν καταγραφεί ισχυρά μέσα στην αλυσίδα του DNA μας, συνεχίζουν να μας απασχολούν, προκαλώντας ροπές και θέματα εργασίας με τον εαυτό μας, στην παρούσα ζωή μας.

Διαφοροποίηση στην ανωτέρω θεωρία αποτελούν νέες ψυχές που εμφανίζονται σε σπάνιες περιπτώσεις ταυτόσημων διδύμων, καθώς και εξωσωματικών συλλήψεων με παιδιά του σωλήνα ή και μελλοντικούς κλώνους, που “κολυμπούν στον ποταμό του χρόνου με την δική τους δύναμη, και ουσιαστικά δοκιμάζουν τις αντοχές τους, πειραματιζόμενοι σε αχαρτογράφητα ύδατα”. Όμως δεν θα επεκταθώ σε αναλύσεις τέτοιων ακραίων γεννήσεων, γιατί το άρθρο θα γινόταν απρόσιτο στον αναγνώστη.

Επιγραμματικά, η καρμική αστρολογία αναλύει -κατά την γνώμη μου- την κληρονομιά προηγούμενων ενσαρκώσεων από το γενεαλογικό μας δένδρο, μέχρι και επτά γενεές πίσω, με την μορφή σημερινών τάσεων που εμφανίζονται στο μοναδικό DNA μας. Έτσι η στάση μας σε πολλά συμβάντα της τωρινής μας ζωής καθορίζεται από συσσωρευμένες πληροφορίες που έχουμε για τους τρόπους χειρισμού παρόμοιων γεγονότων, από ανιόντες συγγενείς. Αυτές οι εμπειρικές πληροφορίες από το παρελθόν, μας αγγίζουν στο παρόν και μας επηρεάζουν στις επιλογές που κάνουμε για το μέλλον. Και με το δεδομένο ότι, ως άνθρωποι, έχουμε ευθύνη για τις πράξεις μας, όχι μόνο προς τον εαυτό μας, αλλά και προς τους μελλοντικούς απογόνους μας. Γι' αυτό, όσο περισσότερο εμβαθύνουμε στον εαυτό μας, τόσο περισσότερο μπορούμε να αλλάξουμε, δημιουργώντας νέα πρότυπα συμπεριφοράς. Ο στόχος πρέπει να είναι η ανάπτυξη, με το να απαλλαχτούμε από παλιά αρνητικά πρότυπα και ταυτόχρονα να ενισχύσουμε όσα θετικά έχουμε. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Το φαινόμενο της γήινης ζωής είναι χαοτικό και μη αναστρέψιμο: ζούμε μονάχα μία και μοναδική φορά, ως αυτόνομη οντότητα που εκδηλώνεται με καθορισμένο σωματότυπο και με συγκεκριμένη ιδιοσυστασία.

Επεκτείνοντας την ανωτέρω άποψή μου, και δεχόμενος την ύπαρξη της ψυχής, εικάζω ότι, ίσως να μην ξεκίνησαν όλες μαζί οι ψυχές να εξελίσσονται από την ίδια χωροχρονική στιγμή, αφού κατά την αστροσοφία, το Σύμπαν θεωρείται κβαντικό πεδίο άπειρων πιθανοτήτων, το οποίο εμφανίζει περιοδική επαναληψιμότητα. Εξ αυτού συνάγω ότι, δεν είναι αναγκαίο να έχουμε ζήσει ως ενσαρκωμένες οντότητες σε κάποια προηγούμενη ζωή, και τώρα βρεθήκαμε εδώ, πληθωρίζοντας το είδος μας. Το ερώτημα δηλαδή “πως αυξάνεται ο παγκόσμιος πληθυσμός, και μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, αφού την εποχή του Χριστού δεν ξεπερνούσε τα 200 εκατομμύρια, το 1930 που ανακαλύφθηκε ο Πλούτωνας ήταν 2 δισεκατομμύρια, το 1975 που ιδρύθηκε το νέο ελληνικό Σύνταγμα ήταν 4 δισεκατομμύρια, και όταν εισήλθαμε στην νέα χιλιετία ξεπέρασε τα 6 δισεκατομμύρια”; Αυτό θα μπορούσε να απαντηθεί επαρκώς, μόνο με την αστροσοφία, ως εξής: η επέκταση του Σύμπαντος συνεχίζεται, ως μία αδιάκοπη ακολουθία, 15 δισεκατομμύρια χρόνια μετά από την Μεγάλη Έκρηξη. Και κατ’ αναλογία, η ανθρώπινη κοινωνία πληθωρίζεται, επειδή ζούμε μέσα σε ένα διαστελλόμενο Σύμπαν, μαζικής παραγωγής των προτύπων του, οι δομές των οποίων γίνονται ολοένα και πιο εύτακτες, και κατά καιρούς, αυξάνονται σωρευτικά.

Στις μέρες μας υπάρχουν κορυφαίοι επιστήμονες, όπως ο εξελικτικός βιολόγος Σιλντρέικ, ο οποίος προσπάθησε να εξηγήσει λειτουργίες του μηχανισμού της μνήμης και των κληρονομικών μας ικανοτήτων. Έτσι επινόησε μια καινοτόμο θεωρία, των επονομαζόμενων “μορφογεννητικών πεδίων”. Επιγραμματικά, η ολιστική θεωρία των μορφογεννητικών πεδίων του Σιλντρέικ έχει ως εξής: κάθε συγκεκριμένη μορφή που παράγεται στον φυσικό κόσμο είναι πανομοιότυπη, επειδή περιέχει εγγενή μνήμη, “θυμάται” δηλαδή την μορφή της μέσω της επανάληψης, και κάθε νέα μορφή με παρόμοια χαρακτηριστικά, θα χρησιμοποιήσει το πρότυπο των ήδη υπαρχόντων μορφών σαν οδηγό για την εμφάνισή της, βάσει του λεγόμενου μορφικού συντονισμού. Πρόκειται δηλαδή για αλληλεπίδραση μεταξύ του μορφογεννητικού πεδίου και των μορφικών μονάδων που σχηματίζονται: όσο μεγαλύτερη η ομοιότητα, τόσο μεγαλύτερος και ο συντονισμός, οδηγώντας έτσι στην καθιέρωση συγκεκριμένων μορφών ζωής.

Μιχάλης Βροντάκης   Πηγή: Vrontakis Astrology